دل در جوشش ناب عرفه، وضو می گیرد و در صحرای تفتیده عرفات، جاری

 می شود. آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است. لب ها ترنم با

طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده

 اند. دل، بیقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) شده است. پنجره

 باران خورده چشم ها از ضریح اجابت، تصویر می دهد و این صحرای عرفات

 است که با کلمات روحبخش دعای امام حسین (ع) و اشک عاشقان او بر

دامن خود اجابت را نقش می کند. اشک و زمزمه ما را نیز بپذیر، ای خدای

 عرفه.

 عرفات نام جایگاهی است که حاجیان در روز عرفه (نهم ذی الحجه) در آنجا

توقف می کنند و به دعا و نیایش میپردازند و پس از برگزاری نماز ظهر و عصر به مکه مکرمه باز میگردند و وجه تسمیه آنرا چنین

گفته اند که جبرائیل علیه السلام هنگامیکه مناسک را به ابراهیم می آموخت، چون به عرفه رسید به او گفت «عرفت» و او پاسخ داد

 آری، لذا به این نام خوانده شد. و نیز گفته اند سبب آن این است که مردم از این جایگاه به گناه خود اعتراف میکنند و بعضی آن را

جهت تحمل صبر و رنجی میدانند که برای رسیدن به آن باید متحمل شد. چرا که یکی از معانی «عرف» صبر و شکیبایی و تحمل است.